Πέμπτη 21 Μαΐου 2015

Δημοσιογράφοι που άφησαν εποχή: Κώστας Ουράνης


Πολλά έχουμε να διδαχθούμε εμείς οι δημοσιογράφοι του σήμερα από έναν σημαντικό Έλληνα δημοσιογράφο και συγγραφέα, τον Κώστα Ουράνη , που υπήρξε κι αυτός ένας εργάτης τουτ τύπου...
Θέλουμε μια ΕΣΠΗΤ που να θέσει τον Πολιτισμό σε πρώτη προτεραιότητα.
Θέλουμε "Ψωμί και Τριαντάφυλλα"

Αναδημοσιεύω ένα κείμενο από τον "Δρόμο της Αριστεράς" κι ένα ποίηαμ που έχει αν μας διδ΄΄αξει πολλά για τα διάφορα εγχειρήματά μας:
 
«Η τέχνη του διαβάσματος, συνίσταται στο να διαβάζετε αργά, πάντα αργά, όσο το δυνατό πιο αργά». Διαβάζω στις Αποχρώσεις του Κώστα Ουράνη (Εστία). Κείμενα του γραμμένα σε εφημερίδες στις περιόδους 1928- 1929, 1933- 1939, 1950, αλλά και αποσπάσματα από ημερολόγια και συνεντεύξεις. Καθώς το ταξίδι για τη δουλειά μοιάζει πια με τον πηγαιμό στην Ιθάκη, έχω το χρόνο να κρατήσω κατά γράμμα τις συμβουλές του. Διαβάζω αργά –αργά το κάθε κείμενο και κάθε τόσο σκέφτομαι: Υπογραμμίζω και σημειώνω. Κείμενα γραμμένα πριν από 80 χρόνια που νομίζεις ότι γράφτηκαν χθες. Παράλληλα σε πιάνει μελαγχολία για τα όσα δεν έχουν αλλάξει…
Κι από την άλλη βλέπεις ότι ακόμη κι ένας μάλλον συντηρητικός διανοούμενος, μοιάζει λες και ανήκει σε καμιά ακροαριστερή οργάνωση με όσα γράφει. Ποιος θα τολμούσε σήμερα να γράψει για τον Τσάρο: «τόση ηλιθιότητα σε αφήνει εμβρόντητο», όταν αναφέρεται στο ημερολόγιο που έγραφε λίγο πριν τον εκτελέσουν;
Τι θα έλεγαν οι καλλιτέχνες μας όταν θα άκουγαν ότι «το ανώτερο καθήκον του διανοούμενου είναι να χρησιμοποιεί την πέννα του και τη σκέψη του για να μαστιγώνει –και να οδηγεί»;
Πως θα αντιμετωπιζόταν κάποιος που θα καλούσε συγγραφείς και δημοσιογράφους να τα βάλουν με το κράτος και τις εφημερίδες που μοιράζουν δώρα στους αναγνώστες, «έστω και μόνο για να δείξουν ότι έχουν κάποιο αίμα –κι όχι νερό στις φλέβες τους- και θα ήταν επιτέλους κι ένα φτύσιμο κατά του κράτους αυτού, που όχι μόνον δεν έκανε ποτέ τίποτε για την πνευματική ζωή αυτού του τόπου, αλλά και που δεν εφαρμόζει τους νόμους που θεσπίζει»

…Και ναι είναι ένα βιβλίο που όταν κάθε τόσο το κλείνω καθώς ανεβοκατεβαίνω από τρένα για να φτάσω στο γραφείο μου στον …εξωτικό Άγιο Ελευθέριο, «αισθάνομαι να παραμένει η «γλύκα» του, όπως παραμένει στη γλώσσα μας η γλύκα ενός καρπού, όταν είναι χυμώδης και εύγευστος…»
…Και από τα πεζά πηγαίνω στα Ποιήματά του, μια εξαιρετική έκδοση της Εστίας με προλογικό σημείωμα της Κικής Δημουλά: «….πολύ νέα σε πρωτοδιάβασα. Και παρόλο που εκείνος ο τότε αθώος χρόνος εξελίχθηκε βαθμηδόν σε κακοποιό, προκαλώντας μου ανήκεστο γήρας, εν τούτοις παραμένω –ω του θαύματος- αγέραστη αναγνώστριά σου…».
Για μένα που τον ανακάλυψα μεγάλος είναι ένας κόσμος καινούργιος, πολύχρωμος, γεμάτος γοητεία!
Πάψετε πια να εκπέμπετε το σήμα του
κινδύνου,
τους γόους της υστερικής σειρήνας σταματήστε
κι αφήστε το πηδάλιο στης τρικυμίας τα
χέρια:
το πιο φρικτό ναυάγιο θα ήταν να σωθούμε!

Τι πάλι να γυρίσουμε στη βαρετήν Ιθάκη,
στις μίζερες τις έγνοιες μας και τις φτηνές
χαρές μας
και στην πιστή τη σύντροφο, που σαν ιστόν
αράχνης
ύφαινε την αγάπη της γύρω από τη
ζωή μας;

Πάλι να ξέρουμε από πριν το αύριο
τι θα 'ναι
και να μη νοιώθουμε καμιά λαχτάρα
ν' ανατείλει,
πάλι σαν τους ανήλιαστους καρπούς, που
μαραζώνουν
και πέφτουν σάπιοι καταγής να μοιάζουν
τα όνειρά μας;

Η τόλμη αφού μας έλλειψε (και θα μας λείπει πάντα!),
να βγούμε, μόνοι, απ' τη στενή και τη στρωτή
μας κοίτη
κ' ελεύθεροι, σαν άνθρωποι στη χαραυγή
του κόσμου,
τους άγνωστους να πάρουμε και τους
μεγάλους δρόμους,
μ' ανάλαφρη περπατησιά σαν του πουλιού στο
χώμα
και την ψυχή μας ριγηλή σα φυλλωσιά στην
αύρα,
τουλάχιστο ας μη χάσουμε την ευκαιρία
τώρα
το παίγνιο να γίνουμε των άγριων των
κυμάτων

Κι όπου το φέρει! Ως πλόκαμοι μπορούν να
μας τραβήξουν τα κύματα της θάλασσας τα σκοτεινά τα βύθη,
μα και μπορούν, στη φόρα τους, να μας σηκώσουν τόσο
ψηλά - που με το μέτωπο ν' αγγίξουμε
τ' αστέρια!


Κώστας Ουράνης «Πάψετε πια...». Αποδημίες. 1920.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου