Μια βραδιά στη «Σβούρα» ή ο Πολιτισμός που ονειρεύομαι

Ένα κείμενό μου που δημοσιεύεται στον "Δρόμο της Αριστεράς" που κυκλοφορεί εκτάκτως σήμερα Παρασκευή και νομίζω έχει τη σημασία του.... Έναν τέτοιο χώρο πολιτισμού και συνάντησης των συναδέλφων θα μπορούσε να έχει και η ΕΣΠΗΤ....

Μια βραδιά στη «Σβούρα» ή ο Πολιτισμός που ονειρεύομαι

«Γιατί η ομορφιά, παιδί μου, είναι κάτι που σου επιβάλλει (ή μάλλον σου υποβάλλει) να τη διατηρήσεις και να διατηρηθείς κι εσύ μαζί της…Κάτι που δεν το αντέχεις μόνος σου και θέλεις να το μοιράσεις σε όλους να το δουν και αν το χαρούν όλοι ανεξαιρέτως, κι όσο το μοιράζεις τόσο και πιο πολύ πολλαπλασιάζεται και τόσο πιο πολύ γίνεται δικό σου και σε ονομάζει…»

Γιάννης Ρίτσος, Με το σκούντημα του αγκώνα

Διαβάζω κάτι ξεχωριστό και θέλω να το μοιραστώ. Συνήθως το κάνω γράφοντας σε αυτές τις σελίδες του «Δρόμου» και νιώθω χαρά όταν καταφέρνω να διαδώσω ένα καλό βιβλίο. Να παρακινήσω στην ανάγνωσή του. Όμως όταν έχεις την ευκαιρία αυτά που νιώθεις να τα πεις «δια ζώσης» η χαρά γίνεται διπλή…

Κι όλα ετούτα πολλαπλασιάζονται στο άπειρο, όταν όπως συνέβη σε μένα, βρέθηκα το βράδυ της Δευτέρας στη Νίκαια στον Ανοιχτό Κοινωνικό Χώρο «Σβούρα» καλεσμένος να μιλήσω για ένα συγκλονιστικό βιβλίο: Τον «Θάλαμο Ανανήψεως» της Πέπης Ρηγοπούλου (γι’ αυτό περισσότερα σε άλλο κείμενο)

Βρέθηκα λοιπόν σε έναν χώρο που με έκανε να νιώσω πως βρίσκομαι καλεσμένος στο σπίτι φίλου. Χαμόγελα γύρω μου, πρόβες για το βράδυ, όλα πεντακάθαρα, φωτογραφίες, λουλούδια. Έχοντας συνηθίσει σε χώρους που έχουν πάρει διαζύγιο από την αισθητική και την καθαριότητα (καμιά φορά είναι πράγματι μισή αρχοντιά) ένιωσα αμέσως διαφορετικά. Βγήκα στο μπαλκονάκι και άφησα το βλέμμα μου να περιπλανηθεί στα γύρω δρομάκια…

Οι εκπλήξεις δεν σταμάτησαν εδώ. Η εκδήλωση είχε οργανωθεί με κάθε λεπτομέρεια. Η Σοφία Χατζηλάμπρου διάβασε αποσπάσματα από το βιβλίο που μίλησαν κατευθείαν στην ψυχή μας. Τα κομμάτια διαλεγμένα ένα- ένα με προσοχή ώστε να μας δίνουν το πνεύμα του μεγάλου αυτού χρονικούτης Ελλάδας από το 1922 μέχρι σήμερα. Και συνοδεύονταν από μια εξίσου προσεγμένη επιλογή τραγουδιών που ερμήνευσαν ο Τάκης Παπαδόπουλος και ο Νίκος Νικολάου.

Ο κόσμος είχε γεμίσει τη «Σβούρα» και ειδικά όταν πήρε το λόγο η ίδια η συγγραφέας, ένιωσα πως ολοκληρωνόταν κάτι μαγικό. Η συζήτηση κράτησε πολύ και δεν έμεινε στα τετριμμένα. Δεν έκλεισε ζητήματα. Αντίθετα άνοιξε πόρτες και παράθυρα να μπουν φρέσκες ιδέες και ώρες – ώρες να υπάρξει εξομολογητική διάθεση. Και φυσικά παντού διαχεόταν η αγωνία για το τι θα συμβεί στη χώρα από εδώ και πέρα. Ακούστηκαν και προτάσεις. Κρατάω την ιδέα της Πέπης Ρηγοπούλου να επιβιβαστούμε σε ένα τρένο και να ταξιδέψουμε ανά την Ελλάδα συνομιλώντας με τον κόσμο, αλλά και πράττοντας. Να ανακαλύψουμε πάλι την Ελλάδα των ανθρώπων. Την Ελλάδα της παραγωγής που λυμαίνονται οι μεσάζοντες. Να ανακαλύψουμε τον εαυτό μας…

Και κάπως έτσι δημιουργείς πολιτισμό, σκεφτόμουν περιμένοντας αργά το βράδυ το λεωφορείο στους έρημους δρόμους της πόλης. Δεν χρειάζονται πολλά: Διάθεση και μεράκι, δυο κιθάρες, άνθρωποι που να αγαπούν και να θέλουν να μοιράζονται αυτό που αγαπούν κι όχι να το κρατούν ζηλόφθονα στο σεντούκι τους.  

Σκεφτόμουν ότι αυτοί οι άνθρωποι απαρτίζουν την Αριστερά του μέλλοντος μας. Και σκέφτομαι ακόμη πως μόλις ανοίξει το θερινό σινεμά στο ταρατσάκι της «Σβούρας» θα χαρώ να είμαι κι εγώ κάπου εκεί.

Κι ας μου πέφτει μακριά η Νίκαια…

Κώστας Στοφόρος