Παρασκευή 22 Μαΐου 2015

Ανασφάλιστος, απλήρωτος, αλλά… αρχισυντάκτης

Του Γιώργου Κατερίνη

Αντί μνημόσυνου στο σύντροφο Σωτήρη

Ο κλάδος των ΜΜΕ είναι από αυτούς που επλήγησαν περισσότερο στη διάρκεια της κρίσης. Εκατοντάδες οι απολυμένοι, χιλιάδες οι ανασφάλιστοι, εκατοντάδες οι εργαζόμενοι στην γκρίζα ζώνη της κακοπληρωμένης ή «μαύρης» εργασίας. Αυτά είναι γνωστά σε πολλούς. Εκείνο που δεν είναι γνωστό είναι ότι το τοπίο της εργασίας στα ΜΜΕ μεταβλήθηκε όχι μόνο εξαιτίας των μνημονιακών πολιτικών και ίσως όχι κυρίως από αυτό. Δεν επέβαλαν οι μνημονιακοί νόμοι την δραματική επέκταση της εργασίας με μπλοκάκι για παράδειγμα, ούτε εξοβέλισαν χιλιάδες εργαζόμενους από το σύστημα της κοινωνικής ασφάλισης. Το «μπλοκάκι» ως τρόπος αμοιβής, η «μαύρη» εργασία, η ανυπαρξία ωραρίου κ.λπ. όρων τυπικής εργασίας, η υπο-αμοιβή, η απλήρωτη εργασία είναι φαινόμενα που προϋπήρχαν των μνημονίων (τουλάχιστον στα ΜΜΕ) και σταδιακά διογκώθηκαν ως αποτέλεσμα της σαρωτικής μεγέθυνσης της εργοδοτικής αυθαιρεσίας.
Δεν θα χρειαζόταν ίσως να τα αναφέρουμε όλα αυτά, αν μια θλιβερή είδηση δεν ερχόταν να μας θυμίσει πόσο έχουν ανατραπεί μερικές έννοιες στις μέρες μας. «Πέθανε ο αρχισυντάκτης του The Press Project, ήταν ο τίτλος της είδησης που από επαγγελματική συνήθεια αναπαράχθηκε σε όλα τα Μέσα. Κι όμως ο σύντροφος-συνάδελφος Σωτήρης ποτέ δεν έκανε χρήση του όρου «αρχισυντάκτης». Όχι από υπερβολική σεμνότητα. Αλλά γιατί πάντα αισθανόταν ένας εργάτης του πληκτρολογίου.
Η πορεία του στη δημοσιογραφία ήταν συνδεδεμένη με διεκδίκηση. Διεκδίκηση της ένταξής του στη σύμβαση του περιοδικού τύπου, όταν ξεκίνησε την «καριέρα» του ως διορθωτής. Διεκδίκηση της έγκαιρης πληρωμής του, της δουλειάς του όταν η εκδοτική επιχείρηση που εργαζόταν σχεδίαζε την αποφυγή των υποχρεώσεών της διά του άρθρου 99. Διεκδίκηση των δικαιωμάτων του πάντα μέσα από συλλογικές διαδικασίες και συμμετοχή σε μικρούς και μεγάλους αγώνες, παράλληλα με την γενικότερη πολιτική και κοινωνική του δραστηριότητα. Κι ας σημείωσε μερικές συνδικαλιστικές απουσίες τελευταία, αφού ένιωθε λίγο άβολα που βρισκόταν χωρίς ένα «μαζικό χώρο».
Η κατάρρευση του Περιοδικού Τύπου τον «έστειλε», όπως και εκατοντάδες άλλους συναδέλφους, στο διαδίκτυο, όπου αφιέρωσε χιλιάδες ώρες στο ηλεκτρονικό κυνήγι της καθημερινής ειδησεογραφίας. Μοναδική του επιδίωξη - μια αξιοπρεπής εργασία με αμοιβή και ασφάλιση. Δυο στόχοι που στις μέρες μας έχουν καταντήσει… άπιαστοι.
Ο χώρος του Διαδικτύου εξακολουθεί να κινείται αχαρτογράφητος για την πλειονότητα των συνδικαλιστικών ενώσεων του Τύπου και για τα ασφαλιστικά ταμεία του κλάδου, προσφέροντας με τον τρόπο αυτό την καλύτερη κάλυψη στους εργοδότες των ηλεκτρονικών ΜΜΕ που αυθαιρετούν σε βαθμό ασυδοσίας σε βάρος εκατοντάδων εργαζομένων. Η «θεοποιημένη» ενημέρωση που προσφέρει το διαδίκτυο είναι στο μεγαλύτερό της μέρος προϊόν ανασφάλιστης, υποαμειβόμενης και πολλές φορές εντελώς απλήρωτης εργασίας. Η ιντερνετική δημοσιογραφία τείνει να γίνει κοινωνική εργασία, ή εθελοντισμός: κανείς δεν μιλά για εργασιακά δικαιώματα, λες και τα εκατομμύρια των χαρακτήρων που πλημμυρίζουν τις σελίδες του Ίντερνετ παράγονται αυτόματα.
Αν πραγματικά θέλουμε να αποκτήσουν νόημα όσα γράφτηκαν για το σύντροφο και συνάδελφο που τόσο γρήγορα έφυγε από τη ζωή, αυτό που πρέπει να κάνουμε είναι να θέσουμε τέρμα στην γκρίζα ζώνη εργασίας που λέγεται διαδικτυακή δημοσιογραφία. Λύνοντας τώρα το ζήτημα της ένταξης των συναδέλφων που εργάζονται εκεί στο ασφαλιστικό μας σύστημα και επιβάλλοντας όρους πραγματικής εργασίας. Το σχετικά υγιές και «νοικοκυρεμένο» Ταμείο, όπως αυτοδιαφημίζεται, χρειάζεται να ανοίξει χωρίς άλλες καθυστερήσεις και νομικίστικες υπεκφυγές τις πόρτες του σε όλο αυτό τον κόσμο, που είτε έχασε το δικαίωμα στην ασφάλιση (όπως ο σύντροφος Σωτήρης), είτε δεν το απέκτησε ποτέ.

Θα περίμενα αυτή να είναι η πρώτη απόφαση που θα λάβουν οι εκπρόσωποι του κλάδου που τοποθετήθηκαν πρόσφατα στη Διοίκηση του ΕΤΑΠ ΜΜΕ και αποτελούν την πλειοψηφία.



Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου