Tο αξιακό πλαίσιο σε νέες περιπέτειες...

Της Λόλας Σκαλτσά

«Οι ηγεμόνες φτιάχνουν ανθρώπους, όπως βγάζουν νομίσματα: Τους δίνουν ό,τι αξία θέλουν αυτοί και ο κόσμος είναι υποχρεωμένος να τους δέχεται στην τρέχουσα τιμή τους και όχι στην πραγματική τους αξία», έλεγε ο αμφιλεγόμενος συγγραφέας Λα Ροσφουκό, τον 17^ο αιώνα και ήρθε ο 21^ος να τoν επιβεβαιώσει ακριβώς.

Πολλή κουβέντα για το λεγόμενο αξιακό πλαίσιο της Αριστεράς γίνεται μετεκλογικά και απορεί κανείς γιατί. Μήπως το είχαμε και το χάσαμε; Μήπως κάνουμε εκπτώσεις επ’ αυτού και προσπαθούμε να το επαναφέρουμε στην αρχική του κατάσταση; Και, τελικά, πώς ορίζεται το αξιακό πλαίσιο; Πολλά τα ερωτήματα και φοβάμαι πως απαντήσεις δεν υπάρχουν μια και η σημερινή εικόνα -επιμέρους αλλά και η γενική- της Ριζοσπαστικής Αριστεράς είναι απογοητευτική. Το πλαίσιο έχει ξεχειλώσει, είναι πλέον τόσο ελαστικό μάλιστα που τα όριά του δύσκολα διακρίνονται και βεβαίως έχει χάσει και τη στεγανότητά του. Έτσι, μπορεί εκεί να χωράει κάθε καρυδιάς καρύδι, να εφαρμόζει τη δική του πρακτική, χωρίς το άγχος του… πλαισίου. Δηλαδή μια κατάσταση «μπάτε σκύλοι αλέστε».

Η «μετάλλαξη» δεν έγινε ξαφνικά και εννοείται πως δεν υπήρξε παρθενογένεση. Η αλλοτρίωση στις βασικές αρχές του κόμματος δεν ξεκίνησε από τη βάση - ίσως εκεί να απολήγει. Η βάση έγινε έρμαιο των συσχετισμών, της γενικευμένης διεύρυνσης που είχε ως μότο «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα».

Έτσι, παρατηρείται το φαινόμενο οι Ο.Μ. να έχουν καταντήσει είτε «καφενεία» είτε κινηματογραφικές λέσχες, να μην υπάρχει πουθενά ουσιαστικός πολιτικός λόγος και από πρωτοβάθμιος ελεγκτικός μηχανισμός, που ήταν ο ρόλος τους, να έχουν γίνει πειθήνια όργανα όχι του κόμματος, αλλά της κυβέρνησης.

Οι αυθαιρεσίες, η καταστρατήγηση βασικών αρχών είναι πλέον καθημερινότητα και το Καταστατικό τείνει να γίνει μια ανάμνηση μια και πολλοί από μας θα έχουμε να λέμε κάποτε «ήμουν κι εγώ σε κείνο το Συνέδριο».

Αναρωτιέται κανείς αν ήταν πάντα έτσι και κρύβαμε τα σκουπίδια κάτω από το χαλί ή αν η εξουσία, έστω και των 4 μηνών, ήταν αρκετή για να αναποδογυρίσει τα πράγματα. Όπως και να ‘ναι πάντως, αυτό για το οποίο η Αριστερά μπορεί να είναι περήφανη, διαχρονικά, είναι η εντιμότητα και η ηθική της μια και η θυσία πολλών σφράγισε την ταυτότητά της. Σ’ αυτήν, λοιπόν, τη συγκυρία δύο τινά υπάρχουν: ή αυτή δεν είναι η Αριστερά που ονειρευτήκαμε ή έχει απολέσει το πραγματικό αξιακό της πλαίσιο. Δεν έχουμε παρά να βρούμε τον τρόπο να το αντιμετωπίσουμε.